Soğuk bir gecenin kıyısından sensizliğe bakıyorum, hasretinin ummanına dalıyor bakışlarım, çığlıklar yağdırıyorum kör karanlığa, umutlarımı bağlayıp bir taşa, sebepsizce bırakıyorum sonsuzluğun sonuna, bütün dönüş yollarına mayınlar döşüyorum, kapatıyorum kendimi sessizliğe, ... ve yine konuşmamak üzere susuyorum, farkındayım çok sürmez suskunluğum, çünkü hayalin vurdukça gönül sahiline, kalemimi batırıp yüreğime, firari bir şiire suretini işliyorum, ve yine geçip karşısına dön diye haykırıyorum, bu yüzden uzun sürmez suskunluğum, ben sadece kendimi kandırıyorum, döşediğim bütün mayınlara bir bir kendim basıyorum, ama inan sensizlik kadar ölmüyorum ölemiyorum...