Hatırlamak? Ah, ben olsam yapmazdım! Hatırlamak tehlikelidir. Ben, geçmişi endişe verici, rahatsız edici buluyorum. “Geçmiş zaman”, sanıyorum böyle adlandırıyorsunuz. Ha ha ha. Hafıza aldatıcıdır. Bir bakmışsın, bütün o keskin çocukluk aromalarıyla donatılmış, ergenliğin parlak neonları altında, duygusal pamuk şekerinin olduğu keyif karnavalında kaybolmuşsun; bir bakmışsın seni hiç gitmek istemediğin bir yere götürüyor; soğuk ve karanlık bir yere, rutubetli, her şeyin şekillerinin belirsiz olduğu, unutulduğunu umduğun bir yere. Anılar bazen aşağılık, iğrenç ve biraz vahşi olabiliyor. Tıpkı çocuklar gibi, zannedersem. Haha.Ama onlarsız yaşayabilir miyiz? Hatıralar, aklımızın dayandığı şeydir. Eğer onlarla yüzleşmezsek aklın kendisini inkar etmiş oluruz. Diğer yandan, neden olmasın? Sonuçta mantıksallığa sözleşmeyle bağlanmadık ki! Mantıklı bir şey yok. Bu yüzden, kendini, çığlıkların katlanılmaz olduğu geçmişindeki o yere doğru giden mutsuz düşünceler treninde kapalı bulduğunda, hatırla, her zaman delilik oradadır. Delilik acil çıkış kapısıdır. Sadece dışarıya adım atıp, yaşanmış tüm o korkunç şeylerin üzerine kapıyı kapatabilirsin. Onları kilit altında tutabilirsin... Sonsuza kadar