Hepimiz kendimizi tanimlarken etiketler kullaniyoruz. İsmimizi söylüyoruz, yaptigimiz işi, yasimizi, ruh durumumuzu ( neseli, az konusan, enerjik, rahat vb), evli/ bekar olup olmadigimizi , çocuğumuzun olup olmadigini ve sayısını, ya da anneyim diyoruz mesela. Kendi kendimize iç konusmalar sırasında buna maddi durumumuzu, toplumda çizilmis çerçeveye göre başarılı olup olmadığımızı da ilave ediyoruz; zengin- fakir, başarılı/ basarısız vb. Ayrıca kendimize iyi niyetli, saf, dürüst,zeki, akıllı, aptal gibi tanımlamalar da yapiyoruz. Kimimiz burcumuzun özelliklerini de değişmez veri olarak kabul ediyor ve bunları söylüyoruz. Bu işleyiş zamanla bizde öylesine kalıplar olusturuyor ki söylediklerimize derinlemesine inanıyor ve çizdiğimiz çerçeve içine hapis oluyoruz. Gelelim kendimizi tanımladıktan sonra diğer insanları tanımlamaya… Kendimize çizdiğimiz çerçeve bir merkez ve referans noktası oluyor. Diğer insanları bu referansa göre baslıyoruz sınıflandırmaya ve kendi çerçevemizin içine almadıklarımız bize batmaya başlıyor. Sonra onları eleştiriyoruz, kıskanıyoruz, öfkeleniyoruz, üzülüyoruz. Onları değiştirmeye çalışıyoruz. Doğruyu göstermeye ya da hadlerini bildirmeye uğraşıyoruz. İnsanlara güvenimiz sarsılıyor. en iyisimi kimse kimseyi tanımasın yumurta mı tavuktan tavukmu yumurtadan demiler ya horoz a aynı o hesap işte :)) kalın saglıcakla